Bir buçuk senedir ilk defa bu kadar huzurlu bir gün geçirdim. Sabah neşeli uyandım ki çok az olur, normal insan gibi bilgisayarın başına geçtim ki çok az olur. İş aynı iş, kahve aynı kahve, ben yine evdeyim. Yine uyanır uyanmaz arkada çalacak bir şeyler açmayı unuttuğum için bir iki saat kendi sessizliğimde boğuldum. Ara verince balkon yıkadım, yeni hobim. Aynı şeyleri yedim, aynı saatte Nur geldi, aynı saatte Erdi. Akşam yemekten sonra aynı yolda yürüyüş yaptık. Her şey bu kadar rutinken neydi bugünün farkı? Dün gece gıda sektöründe çalıştıkları için Erdi’ye ve Şebnem’e aşı çıktı. Aşı çıkması da ne garip bir kalıp, yazınca farkettim. Böylece ailemizde covid geçirmeyen veya aşı…

Bugün doktoranın kırılma noktalarından birini yaşadım. Dersleri tamamlamak, yeterlik sınavını vermek veya ilk makaleyi göndermek gibi resmi kırılmalardan bahsetmiyorum. Çok fazla “iş” yaptığım haftalardan biriydi ve bu tempoda da devam edecek uzun bir süre. Önümüzdeki bir ay içinde dört sunumum var ve bugün ilkini hallettim. İşte bu ilk konuşmama dakikalar kala yaşandı bu kırılma. Üç haftadır bahar alerjisinden kurtulamıyorum. Seneler içinde burnumun zararsız olduklarına ikna olup abartılı tepkiler vermediği polenler bile artık düşman saflarında. O kadar uzun süredir evdeyim ki burnum mevsim geçişlerinde panik atak geçiriyor. Yaşayanlar bilir, beraberinde yorgunluk, bitkinlik ve oksijendeki düşüşe bağlı zekada gerileme görülür. Yaşam sevinci de azalır, zaten azsa sıfıra yakınsar. İşte bu coşkuyla slaytlarımı…

Bugün 23 Nisan, neşe dolamıyorum ama çocuklara adanmış bir bayramın akşamında ters cepheden bir konu üzerine bir şeyler yazmak istedim. Uzun zamandır düşünüp durduğum hatta artık (muhtemelen) yaşımızın etkisiyle arkadaş sohbetlerimizde de sıklıkla yakındığımız bir mesele: yaşlılık. Anne ve babalarımızın yaşlanmış olması gerçeği. 30’larındaki insanların ebeveynleri toplumsal olarak da ‘yaşlılar’ sınıfına atanıyor. Böyle diyorum çünkü hissedilen yaş diye de bir şey var ama o daha derin bir konu, geçiyorum. Ben gerçek anlamdaki yaş alma ve fiziksel bir yıpranma sürecinin başlaması üzerine düşünüyorum.  Tam olarak hangi anda yaşlanmış olduklarını idrak ediyoruz acaba diye düşündüm önce. Eskiden (ama sadece bir yıl öncesine kadar mesela) gündemde olmayan türlü türlü hastalıklarla sık sık hastane…

2016 yılından beri Nisan ayının ilk haftasından pek hoşlanmam. Aklıma geldikçe dişlerimi sıktığımı farkettiğim vasatlıklar silsilesi bir minik yeni Türkiye anısı bu. Zihnim bu sekmeyi kapatamıyor, 5 Nisan 2016 sekmesini. O gün o sabah olanları ve sonuçlarını sık sık konuşuruz Nur’la ve çok güleriz. Evet, bunu baştan belirtmek gerekir diye düşündüm, biz o güne ait her şeye gözümüzden yaş gelene kadar gülüyoruz bugün. Tam da yıl dönümünde artık aklımda kalan ne varsa yazayım istedim ve bazı detayları teyit etmek için onlarla konuştum; annem, babam ve Nur’la. Böylece annem ve babamın, Nur ve ben gibi kahkahalar atarak anlatamadığını anlamış oldum, hatta annem net bir şekilde “kapatın artık bu konuyu” dedi, kapatmaya…

Lisans yıllarında fizikten daha önemli olan şey sinemaydı benim için. Çünkü lisede hormonlarımın sesini bastırabilen tek şey sinemaydı ve sadece kaldığım yerden devam ediyordum. Net bir idealim vardı sinema üzerine ve ben yanlış yerdeydim gibi değil ama, daha çok ilgimi çeken veya zaman ayırırken uykumun gelmediği bir şeydi diyelim kabaca. Lisede sadece İstanbul Film Festivali’ni bilirdik, sonra irili ufaklı bir sürü başka festivalle tanışmıştım ve sanki bütün bir yılı donatmak mümkündü İstanbul’da. Kolay kolay izleme fırsatı bulamayacağım filmleri festivallerde iştahla tüketirken, bir yandan avm sinemasında part time çalışan bir gişe görevlisi olarak vizyon filmlerinden de geri kalmıyordum, hem de ücretsiz, hem de bütün afişler benimdi. Bir filmi sinema salonunda izlemenin,…

Pandeminin birinci dalgasının muhtemel son pikinde ruh sağlığımı kaybedince güncel siyasetten elimi ayağımı çekmiştim. Olan bitenden haberdar olmaya çalışmak zaten yıllardır bir mesaiydi, tavır almak, bir yandan işe güce odaklanırken diğer yandan kendi kapının önüyle ilgili sorumluluk alıp dayanışma bilinciyle yaşamak ve vicdanın sesinin uyku bırakmaması yangına körükle gitmekti. İlk defa altı ayı aşan bir süre boyunca gerçekten her şeyden bihaber yaşamayı başardım ve çok iyi geldi. Boğaziçi’ne tepeden indirilen rektörle başlayan eylemlerle Türkiye’ye aniden dönüş yaptım. Her şeyin bu kısacık sürede bıraktığımdan daha kötüye gitmesi şaşırtmadı ama aşı ve batan gemimiz gibi iki büyük gündem varken LGBTİ+ nefretinden andımız tartışmasına sürüklenmemiz beni bile yordu.  Aslında siyasetten bağımsız bir günce…

Anneannemin birbirine karışmış anılarını dinlerken, gerçekleri ayırt etmek zor oluyor bazen. Çok eski zamana ait olanları çocukluğumdan beri dinliyorsam eğer, gerçekliğinden şüphe duymuyorum ve bazılarından çok uzun zamandır çok rahatsız oluyorum. Bir gün bir komşuları, yaşlı bir erkek olduğunu biliyoruz, anneanneme gelip “Helal olsun valla size, sizin kız her gün okuldan eve, evden okula kaldırımını bile değiştirmiyor.” demiş. Anneannem de gurur duymuş, işte o an rahatlamıştım diye bitirir bu anıyı hep. Anneannemin Feriköy’den Nişantaşı’na ortaokul ve lise yılları boyunca kaldırımını değiştirmeden yürüyen kızı benim annem. Önce izin alamayan sonra başka çok sevilen bir erkeğin babasını ikna etmesiyle okula gidebilen annem.  Üç kız ve üç erkek kardeş annemler. Annem içlerinde en…

Geçen gün Bomonti Hepimizin İnsiyatifi’nin yıkılan Bomonti Bira Fabrikası ek binalarının önündeki toplanma çağrısını gördüm ve katılmayı planladım. İşle ilgili bir aksilik çıktı ve gidemedim ama şu kısacık ömrümde şahit olduğum tüm tarihi yıkımları ve yıkım teşebbüslerini hatırlattı bana. Önce Emek tabii aklıma gelen, kalbim paramparça olmuştu, Nur’un o salonda film izleyemeyecek olmasını aklım almıyordu. Gezi. Lise yıllarımın güzelliği Beşiktaş İskelesi, buradaki son çayını burayı kaybetmemek için yapılan eylemde içeceksin deseler, inanmazdım.  Böyle böyle düşünürken, yasaklar içinde adrenalin dolu bir cumartesi yürüyüşünde Gazi Sineması’na denk geldim. Çocukken kardeşimle el ele tutuşturulup gönderildiğimiz sinemamız, aşağıdaki fotoğraf bu yürüyüşten. Nur alışveriş merkezi dışında -sokaktan girilen- bir sinemada film izlemiş miydi acaba, bunu…

Evet, hepsini de ya kazandık ya da dava kapandı. Bunlar hukuken aynı şeyler mi bilmem, bana ne, hukuk ne. Dördüncü dava bugün kapandı. Biz kim? Babam, annem ve biz işte. Kime karşı? Ev sahibine. Master tezimde sona yaklaşıyordum ve o zaman oturduğumuz evden acilen taşınmamız gerekiyordu. Neden biz olaylı bir aile miyiz? Kısmen ama neden acil koduyla ev aradığımızı başka bir yazıda anlatayım. Ama ruh halimiz önemli, uzun zamandır ev arıyorduk, maddi manevi çökmüştük, umutsuz ve evin içinde tüm kombinasyonlarda kavgalıydık. İki sokak ileride, yani annemin tam istediği yerde, 3 oda 1 salon ve 2 balkon, yani babamın tam gönlüne göre (nedense babam her şeyin en büyüğünü ve genişini sever)…