Sence de biraz abartmıyor musun?
Bir buçuk senedir ilk defa bu kadar huzurlu bir gün geçirdim. Sabah neşeli uyandım ki çok az olur, normal insan gibi bilgisayarın başına geçtim ki çok az olur. İş aynı iş, kahve aynı kahve, ben yine evdeyim. Yine uyanır uyanmaz arkada çalacak bir şeyler açmayı unuttuğum için bir iki saat kendi sessizliğimde boğuldum. Ara verince balkon yıkadım, yeni hobim. Aynı şeyleri yedim, aynı saatte Nur geldi, aynı saatte Erdi. Akşam yemekten sonra aynı yolda yürüyüş yaptık. Her şey bu kadar rutinken neydi bugünün farkı?
Dün gece gıda sektöründe çalıştıkları için Erdi’ye ve Şebnem’e aşı çıktı. Aşı çıkması da ne garip bir kalıp, yazınca farkettim. Böylece ailemizde covid geçirmeyen veya aşı çıkmayan kimse kalmamış oldu, ben hariç. İşte nasıl sınırlarda yaşadığımı, asla ortalama duygularla ortalama bir ruh hali tutturamayışımı buradan yola çıkarak anlatacağım.
Türkiye’de evlere kapanmadan önce başlamıştı benim panik halim. Grubumuzun sosyal medya hesaplarına ben bakıyordum ve akademik hesaplar olduğu için kendi hesaplarımın aksine fazla global habere maruz kalıyordum. Hayali oda arkadaşım Emre’ye gerçekten korktuğumu söylediğimde, “grip gibi bir şey diyorlar” demiş ve beni birkaç günlük ferahlatmıştı. Ofisteyiz ve daha Şubat ayındayız, bu cümlenin moda olduğu zamandan öncesi yani. Sonra ben bir şeklide iyice panikledim ve Erdi’yle birlikte Şubat’ın son haftasında toplu taşımada maske takmaya başladık. Metronun asansörünü kullanmayı bıraktık. Derken derken bugüne hızlı gelmek istiyorum, içim şişti. E işte ben evde deliren gruptayım. Hala her şeyi kolonya ile silenlerdenim. Çevremde çoğu kişinin çoktan bıraktığı her yeni alışkanlığı devam ettiriyorum. Eski evde çöpleri apartmanda biriktirmekten doğalgaz dedektörünü bas bas bağırtmıştım, bir yeni panikle (panik benim tutkum) acilen çağırdığımız ekipler çöplerdeki sarımsaktan kaynaklandığını söylemişlerdi. Acaba arkamdan çok konuşmuşlar mıdır?
Aşırı yoğun ve karamsar birkaç haftanın sonunda geldik bu haftaya. Epilasyona gitmeye karar verdim, bu bir devrimdi. Telefonda randevu yazan kadına tedirginliğimi ifade etmeye çalıştım, beni rahatlatacak bir şeyler söylesin istedim, sonuçta bir buçuk senedir gitmiyordum. “Ay biz hiç kapanmadık ki, kimseye de bir şey olmadı valla” cevabını aldım. Enteresan bir cevaptı ama o ton annemin tonuydu, bende işe yaradı. Meğer herkes gidiyormuş. Sırada kuaförüm var, “Ben bir şey yaptım, lütfen geri al ve beni affet.” diyerek gireceğim içeri.
Dün gece çıkan aşılarla birlikte sevdiğim herkes haritada yeşile döndü. Bugün okuduklarımı bir kerede anladım. Uzun zamandır içinden çıkamadığımız bir konu vardı Erdi’yle, aniden aklıma bir şey geldi ve çözdük. Beynim çalışmıyormuş resmen, alerji falan derken ilk oksijeni bugün aldım içeri sanırım. Artık nasıl bir çözülme yaşadıysam bir günde, yürüyüşe maskesiz çıkmışım. Farkettik de geri döndük. İlk ben taktım ilk ben çıkarıyorum gibi oldu. Hiçbir şey benim kontrolümde değil artık. Çok az sakinleşebilir miyiz?