Babamın hastalık süreciyle hesaplaştığım şu yazıda Etfal Hastanesi nöroloji servisini övdükten kısa bir süre sonra hayat bir sabah dedi ki biraz da Padova Eğitim Araştırma Hastanesi nörologlarını övmek istemez misin? Yok istemem, almayayım dedim ama beni duymadı. Buna karşılık hayat neleri duydu biliyor musunuz? Anlatayım. Yabancı araştırmacıların sosyal sigorta ödemeleri üniversite tarafından aralık ayında 2024 senesi için yapıldı ama uzun noel-yılbaşı-epifani kombo tatilleri sebebiyle kayıtları ocak ayının sonuna bıraktılar. Ve bana şöyle dediler: “1 ay kadar sigortasız olacaksınız, ama endişelenmeyin acil bir durumda hiçbir hastane sizi geri çevirmez!”. 1 ay içinde acil bir durum mu? yok canım haha diye geçirdim içimden bu uyarı aklıma her geldiğinde. Peki bu uyarı neden…

Feminizmin iyileştirdiği kadınlardanım. İyileşmeyle neyi kastettiğimi izah etmek için de önce kötü hali tanımlamak isterim. O hal ilkokulda başlıyor kız çocukları için, ergenliğin ilk fiziksel yüklemeleriyle birlikte bünyeye giriş yapıyor. O günden bugüne süren, kesintiye uğramayan, değişen, dönüşen ve dönüştüren var olma mücadelesi iyileştiriyor, benim varlığım o mücadele, o mücadele feminizm. Ortaokulda otobüste yaşadığım ilk fiziksel tacizde montumu suçlamıştım. Çocuk montlarından sonra kadınsı bir tarzı olan ilk montumdu, hepimizde vardı ve çok seviyordum. Ama onun yüzünden başıma gelmişti bu olay; bu pis adamlara karşı dikkatli olmalıydım bundan sonra. Aynı yıllarda, her gün önünden geçtiğim bankanın güvenlik görevlisi aynı saatte kapıya çıkıyor ve ben önünden geçerken garip sesler çıkarıyordu, köşeyi dönene…

Bugün hastaneden eve çıktığı günden beri ilk kez anneannemi ziyarete gittim. Aslında iki günde bir görüntülü konuşmamıza ve annemden her gün bilgi almama rağmen yine zaman algımı yitirmişim. İştahı azalmış ve zayıflamış. Halbuki her an yemek yemek istiyordu hastaneden çıktığında, meğer onun üstünden çok geçmiş. Keyifliydi, beni gördüğüne de çok sevindi, defalarca teşekkür etti. Hep üşüdüğünü söyledi, sarıp sarmalamışlar zaten. Sürekli şalının ucunu çekiştirerek konuşuyor. “Bu evde ısınamadım bir türlü” dedi, en az 10 senedir o evde. Gözleri hem çok yorgun bakıyor hem de çok canlı. Babamın iş bulamamasına üzülmüş, emekli olduğunu hatırlatmaya çalıştım, düzeltmek için değil de üzülmesin diye. Babamın 65 yaşında olduğunu duyunca elini ağzına götürdü şok içinde,…

Geçenlerde bir arkadaşımız görece yakın oturduğumuz için akşam üzeri bize geldi, kısa bir kahve molası için. Yasaklar başlamadan dönmeyi planlıyordu ama sanki yüz yıldır yapmıyormuşçasına unuttuğumuz bir şey yaptık ve bizde kalması için ısrar ettik. Sohbet çok güzeldi, belli ki Erdi için de benim için de evde birbirimizden başkasını görmek ve duymak çok tatlıydı ve bu bitmemeliydi. Zaten cumaydı. Tamam cuma akşamının herhangi bir akşamdan farkı yok artık ama o anda ısrar etmek bile bence bize, kalsam mı kalmasam mı tereddütü de arkadaşımıza iyi gelmişti. Özlenen şeylerin tırtlığı artıyor gibi düşünebiliriz ama yok başka bir şey daha var benden içeri. Erdi de ben de en yakın arkadaşlarımızı yurtdışına göndermişiz, tanıştığımız…

Bol sitemiyle güzel kalplerimizi hep yoran anneannem hastanede yalnız geçirmek zorunda kaldığı günlerden sonra alzheimer oldu. Kızları ve gelinleri bir alışverişlik sürede yalnız bıraktığında bile onlara küsen anneannem 10 günlük yalnızlık sonunda her şeye küstü. Ailemizin en büyük kadınındaki alzheimer tanısı, bilinen ve bilinmeyen tüm yönleriyle 7’den 70’e domino etkisi yarattı. Annem ve teyzemlerle birlikte kafası fazlasıyla karışık annelerine bakmanın fiziksel yorgunluğunu yaşamadığım için çoğunlukla anneannemin ne hissettiğini, en büyük bakımı veren teyzemin ne kadar yorulduğunu ve bu hastalığın bilimsel boyutunu düşünmekle geçiyor günler benim cephemde. Son tatilimde plajda mutlu mutlu takılırken şu harika çeviriye denk gelmiştim ve başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Çevremde annesi veya büyükannelerinden biri bu hastalığa…